– het avontuur roept ons –
Waarom is dat toch, die wens (om) bedrogen te worden? Waar komt die wens vandaan?
Hij is zo hardnekkig en zo onoverkoombaar. Is het simpele ijdelheid? We willen aangesproken worden op onze schoonheid, onze aantrekkingskracht, ons geluk, onze uniekheid. Wij willen behoren tot die uitgekozen elite, hen die het altijd goed gaat, hen bij wie alles aan komt waaien. Je doezelt heerlijk weg in dat soort sferen. En ook al klopt het niet, is het bezijden de waarheid, is het een droom van fake, een fantasie van het kind in ons, het voelt zo ontzettend fijn. Bij gebrek aan The Real Thing fantaseren we de fake tot cool.
Of is het toch soort zoekt soort? Je voelt je ongemakkelijk bij perfectie, bij waarheid, bij waarden waaraan je niet kunt voldoen?
Een leugentje om bestwil is niet verkeerd, toch? Het ware bestaat toch niet. Dat is een uitvinding voor goedgelovigen, voor idealisten, utopisten, voor mensen zonder realiteitszin, voor mensen zonder scepsis, voor zwevers, voor die losers.
‘Wij worden bedrogen en weten het. Het hoort bij het spel, het is de werkelijkheid, onze werkelijkheid. Wij hebben de controle.’
Daar zit wel wat in: zijn we zo goedgelovig?
Gebeurt het zonder dat wij het door hebben? Worden we gegijzeld door het goede in de mens?
Is het een samenzwering van de media, van de reclame?
Worden we gestuurd via ons onderbewustzijn?
Is de wetenschap daarom zo bedrieglijk?
Uit naam van de wetenschap zijn eieren goed, vervolgens slecht, dan een beetje goed en nu, alles overziend, toch weer goed. Wie gelooft nu wat? Zoveel verschillende kampen alleen al rond een ei. Heus wahaar.
Kan de was de laatste 40 jaar steeds maar witter zijn geworden? Kan het zijn dat ze nu – na 40 jaar pas – een echte vlekken-oplosser hebben ontdekt? Is het toevallig?
Hoe kan het dat de meeste geneesmiddelen niet genezen, alleen symptomen onderdrukken?
Waarom kunnen alternatieve geneeswijzen – ondanks talloze successen – geweerd worden onder het mom niet-wetenschap-pelijk? Middelen voor zwakke geesten? Wie bedriegt wie?
Zijn we gek of gewoon onmenselijk?
Hoe kan het dat we ons zo laten inpalmen? Zo voor gek laten zetten?
Hebben wij niets te zeggen? Kunnen wij niet zelf beslissen wat goed voor ons is?
Moeten er altijd instanties zijn die het beter weten? Voor ons.
Onderzoek – ja onderzoek – wees uit dat de expertise van de massa elke expertise van een mens, een universiteit of instantie overtrof. Met elkaar zijn we de beste expert*. Waarom wordt het niet aan ons gevraagd?
Of is het dat wij vrouwen graag opkijken naar de man? Opkijken naar zijn autoriteit, zijn kennis, zijn intelligentie, zijn zeker weten?
Willen wij ons graag over geven aan zijn macht, zijn kracht, zijn bescherming, zijn waarheid?
Nemen we de rest maar op de koop toe?
We willen zo graag geloven, zo ontzettend graag geloven. We moeten geloven, we zijn verloren als we niet meer geloven.
Of zou het zo zijn dat wij vrouwen de enigen zijn die de waarheid kunnen vinden. Kunnen verdedigen?
Die mannen met hun eenzijdige benadering kunnen onmogelijk de waarheid benaderen. De materiele waarheid, de fysieke waarheid, hun terrein – ok -, maar het leven is ons terrein. Wij moeten de waarheid zoeken en vinden in leven, het leven, de werkelijkheid van alledag.
Alleen wij hebben oog voor de short-cut naar de waarheid.
De short-cut die intuïtie heet en directe toegang geeft tot het gevoel van de werkelijkheid. Geen eindeloze onderzoeken die elkaar tegenspreken, geen stap-voor-stap babystapjes naar het kleinste deeltje dat gaat verklaren waarom jij er bent. Alleen met dat speeltje kunnen wij ons zelf verklaren?
Bestaat er iets in ons dat niet bedrogen wil worden? En als dat zo is, hoe zou dat er uit zien, hoe zou dat voelen, zou je het kunnen ervaren? Zouden wij het in vrijheid kunnen vinden? Zou er iets in ons bestaan zijn dat los staat van alles? Is los blijven staan van alles? Onaangetast?
Het kan toch niet zijn dat wij voor altijd veroordeeld zijn tot het bedrog van de Grote Leugen? Als een verslaving die niet kan doven, waaruit we niet kunnen ontwaken? Er moet toch een uitweg zijn, we kunnen toch niet als dolende zielen in een verslavingshof van bedrog blijven genieten? Kunnen wij niet de waarheid achter bedrog onderzoeken en ons bevrijden uit die greep?
Is bedrog zo’n methode om ons snel bewust te maken? Iets dat ons verlangen naar harmonie, schoonheid en perfectie doet groeien? Iets dat ons aanzet leugens te verwerpen, uit ons leven te willen bannen? Is die duisternis om ons heen het instrument om onze wens naar licht, naar vrede, naar goedheid, naar vrijheid te voeden? Zou dat de beloning zijn als we het gevecht winnen?
Een utopie, een wereld die nooit zal zijn, beweren de weters, de kenners, de specialisten, de futuristen, de pessimisten en al diegenen die geen toekomst voor zichzelf zien, die het opgegeven hebben te dromen, te geloven, te proberen, te doen. De koningen, keizers en admiralen van hun Grote Gelijk.
Het Grote Avontuur heeft het vele duizenden malen bewezen – het avontuur is ons gegeven, het grootste geschenk op deze aarde. Het staat altijd klaar om ons te verwelkomen als kinderen.
*Boek: The Wisdom of Crowds – James Surowiecki (2005)
